(محرم 83 – 43جلسه)
ما در کشوری زندگی می‌کنیم که بیش از هفتاد میلیون جمعیت دارد و قریب به اتفاق مردم آن، شیعه‌ی دوازده امامی هستند. از سوی دیگر، بارها شنیده‌ایم که حضرت حجت(عجّل‌الله‌فرجه) برای ظهور، سیصد و سیزده یار می‌خواهند؛ ولی آیا تا به حال، فکر کرده‌ایم که چطور با وجود این همه سینه‌چاک، باز هم امام زمان(عجّل‌الله‌فرجه) در غیبت مانده‌اند؟!
در این مباحث، مشکل اصلی کار، فاصله‌های وجودی امت با امامشان عنوان می‌شود!
اکثر ما شیعیان، وقتی صحبت از ابراز محبت و احساسات و اشک و گریه برای اماممان می‌شود، در صف اول هستیم؛ اما وقتی میدان امتحانی باز می‌شود که باید در آن، مطابق سیره و روش مولایمان عمل کنیم، می‌گوییم سخت است و راحت، عرصه را خالی می‌کنیم! همین نشان می‌دهد که علی‌رغم همه‌ی ادعاها، با امام زمانمان، شباهت و سنخیت نداریم و فرسنگ‌ها از او دوریم.
یکی دیگر از نشانه‌های فاصله‌ی ما با امام، این است که به زندگی خود، مشغولیم و حقیقتاً قلبمان از اینکه امام در غیبت است، سوزناک نیست و در عمل، برای آمدنشان کاری نمی‌کنیم! اگر این طور هم نباشد و مدام برای آمدن آن حضرت در سوز باشیم، می‌خواهیم ایشان بیایند تا حاجت‌هایمان روا شود، مریض‌ها شفا یابند و...؛ در حالی که این‌ها نشان می‌دهد ما امام را برای خودمان می‌خواهیم، نه برای اهداف عالی خودشان!
اما برای اینکه بتوانیم این فاصله‌ها را برداریم، باید چه کنیم؟ هدف این بحث، آن است که ما را از فاصله‌هایی که با حضرت مهدی(عجّل‌الله‌فرجه) داریم، آگاه کند و کیفیت برداشتن این فاصله‌ها را به ما بیاموزد؛ باشد که قدمی در نزدیک‌تر شدنِ زمان بازگشت یوسف زهرا(عليهاالسلام) باشد!
نظرات کاربران
